اثربخشی والدگری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر جهت‌گیری والدینی در مادران و حل مسئله در نوجوانان

چکیده

مقدمه و هدف: نوجوانان و خانواده‌های آنان با چالش‌های بسیاری از جمله افت جهت‌گیری والدینی در مادران و کاهش توانایی حل مسئله در نوجوانان روبرو هستند. بنابراین، هدف این پژوهش تعیین اثربخشی والدگری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر جهت‌گیری والدینی در مادران و حل مسئله در نوجوانان بود.

روش‌شناسی: این پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش حاضر مادران دارای نوجوان شهر اصفهان به همراه فرزندان آنها در سال 1403 بودند که تعداد 30 مادر و فرزندان آنها با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. مادران در گروه آزمایش 8 جلسه به مدت یک ماه با روش والدگری مبتنی بر پذیرش و تعهد آموزش دید و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش ماند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه جهت‌گیری والدینی (یوسفی، 1400) و پرسشنامه حل مسئله (کسیدی و لانگ، 1996) بودند. داده‌های این مطالعه با روش‌های تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم‌افزار SPSS تحلیل شدند.

یافته‌ها: نتایج این پژوهش نشان داد که والدگری مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش جهت‌گیری والدینی در مادران شد و نتایج در مرحله پیگیری نیز باقی ماند (05/0P<)، اما والدگری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش حل مسئله در نوجوانان و ماندگاری آن اثر معناداری نداشت (05/0P>).

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، روان‌شناسان و مشاوران می‌توانند از روش والدگری مبتنی بر پذیرش و تعهد برای افزایش جهت‌گیری والدین در مادران استفاده کنند.