مدل علّی رابطه جهت‌گیری تدریس، توانمندی منش و نقش میانجی خودپنداره در معلمان زن متوسطه دوم

چکیده

مقدمه و هدف: توانمندی منش نقش مهم و موثری در بهبود سایر ویژگی‌های روان‌شناختی دارد. بنابراین، هدف این پژوهش تعیین برازش مدل علّی رابطه جهت‌گیری تدریس، توانمندی منش و نقش میانجی خودپنداره در معلمان زن متوسطه دوم بود.

روش‌شناسی: مطالعه حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر شیوه اجرا، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل همه معلمان زن متوسطه دوم مناطق یک و دو شهر تهران در سال تحصیلی 1403-1402 بودند. حجم نمونه 300 نفر در نظر گرفته شد که این تعداد با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه جهت‌گیری تدریس (باتلر، 2007)، پرسشنامه توانمندی منش (پترسون و سلیگمن، 2004) و آزمون خودپنداره (بک و همکاران، 1990) بودند. داده‌های این مطالعه با روش مدل‌یابی معادلات ساختاری در نرم‌افزارهای SPSS-25 و AMOS-24 تحلیل شدند.

یافته‌ها: نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن بود که مدل علّی رابطه جهت‌گیری تدریس، توانمندی منش و نقش میانجی خودپنداره در معلمان زن متوسطه دوم برازش مناسبی داشت. همچنین، اثر مستقیم جهت‌گیری تدریس بر خودپنداره و توانمندی منش معنادار بود (05/0P<)، اما اثر مستقیم خودپنداره بر توانمندی منش معنادار نبود (05/0P>). علاوه بر آن، اثر غیرمستقیم جهت‌گیری تدریس با نقش میانجی خودپنداره بر توانمندی منش معنادار بود (05/0P<).

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، برای بهبود توانمندی‌های منش می‌توان زمینه را برای بهبود جهت‌گیری تدریس و خودپنداره معلمان زن متوسطه دوم مهیا ساخت.